30.8.14




NUOBAS PURMANHANAS






NOVOS ALVORES





2 Hai manhanas que s´albántam albas de rábia calhada cumo scuma: que outra cousa poderie benir d´ayunas que bénen de l percípio de l mundo? Hai manhanas an que me tóman las feridas que tapo cun palabras serenas cumo remansos adonde me deito. Muitos calhos fázen ls anhos zurzidos por caídas de suonhos tropeçados an caminos adonde las bielhas nunca sécan.



3 Bibimos fuogos que nanhum bombeiro apaga. Içca que dura anhos i seclos até arder an claro azul. Por adonde andará l segredo d´arder sin nunca arder?








5 Las manhanas zúnhen-me de mirar al trás i al palantre scarranchado num tiempo perdido cumo riu sin bordas you que nunca gostei de l mar. Fago las nuites más anchas a ber se me cabo todo alhá sperto anteiro i ampeço l die cumigo todo.





8 L Cántico de ls Cánticos ampurraba madura la nuite. Quando la purmanhana batiu a la puorta faziste que drumies: acendiste un suonho i atireste-se-lo pul buraco de la fechadura. Era meidie quando chamemos l zayuno.






excertos do poema nuobas purmanhanas FranciscoNiebro in culaTornaAmpuostaQuinquieraAra( mirandês )fotosTilOstavenhagenMariaFlores
traduçãoAlbertoMirandaCarlosFerreira( in comment :)